Huzur... Huzur...

Bugünlerde özlediğimi farkettim seni.

Geçenlerde bana kendini tekrar hatırlattıdığında hatırladım varlığını. Öyle çok özlemişim ki!

Çok güzeldin, çok teşekkür ederim.

  Fark ettim ki çok uzun zamandır uğramıyormuşsun.. Halimi hatrımı sormaz olmuşsun…

Yoksa küstün mü bana? Unuttun mu beni?

Yoksa, yoksa ben mi unuttum seni?

Bundan sonra unutmayalım birbirimizi..

Yine gel olur mu? Bu kadar ara verme bu sefer! Hep gel..

O günden beri, nereye baksam seninle ilgili yazılar görür oldum. Her yerde “Huzur”…

Her yerde seni arayan insanlar, her yerde senin özlemini çekenler.. Ne çok özleyen varmış seni? Sadece beni değil herkesi unutmuşsun ya da herkes seni unutmuş.. Nasıl olduğunu unutmuş herkes, ne hissettirdiğini unutmuş…

Oysa sen öyle güzelsin ki!

Sen varken,

Zaman duruyor benim için

Rüzgar beni alıp götürüyor uzaklara… çok uzaklara…

Bulutlar benim için hüzünleniyor, yağmur olup yağıyorum

Kuşlar benim için uçuyor, özgürlük oluyorum

Güneş benim için parlıyor, ışık olup aydınlatıyorum

Gökkuşağı benim için rengarenk

Şelale benim için çoşmuş

Çiçekler benim için mis kokuyor...

Sen varken,

Sevgi oluyorum

Aşk oluyorum

Aşık oluyorum

Herkesi kucaklıyorum, sımsıkı sarmalıyorum...